آید بهار و پیرهن بیـشه نو شود

آید بهار و پیرهن بیـشه نو شود                     نوتر برآورد گل اگر ریشه نو شود
زیباست روی کاکل سبزت کلاه نو                 زیباتر آنکه در سرت “اندیشه “نو شود

هدیه می دهد به ما خالق خلاق هر لحظه ،ثانیه ، دقیقه ،ساعت ،روز ،هفته ،ماه ،فصل وسال نو وما بی تفاوت گاهی میگذریم ومیشویم مصداق این شعر :

اینهمه نقش عجب بر در ودیوار وجود        هرکه فکرت نکند نقش بود بردیوار

آیا نقش نقش بر دیوار را بازی میکنیم !

ما انسانهای عادی از این حقیقت شگرف غافلیم و تصور می کنیم که جهان پیوسته به حال خود باقی است از آنجا که آنچه خلق می شود از سنخ آنچه قبل خلق می شود است این امر مشتبه می شود که این دو یکی هستند، مولانا در دفتر اول مثنوی می گوید:

هر نفس نو می شود دنیا و ما……… بی خبر از نو شدن اندر بقا

عمر همچون جوی نونو می رسد……. مستمری می نماید در جسد

جمله عالم می شود هر دم فنا……… باز پیدا می نماید در بقا

اینها همه هشدار وبیدار باش است برای صاحبان اندیشه که  :!